Als vrijwilliger ben ik deze maand begonnen bij de Stichting KEA waarbij de focus ligt op het bijstaan van mensen die psychisch lijden en een euthanasiewens hebben. Ik help mee bij het opzetten van een buddynetwerk. De buddy's zullen worden ingezet om mensen die op de wachtlijst staan voor euthanasie op psychische gronden, bij te staan met een luisterend oor, empathische houding en evt. ondersteuning als het gaat om gesprekken aangaan met behandelaren.
Het is een nieuw terrein voor mij waar ik zijdelings al wel mee te maken heb gehad. Zowel bij mijn werk bij justitie (BOPZ en onnatuurlijke dood zaken verwerken) maar ook als therapeut heb ik regelmatig te maken met suïcidale mensen. Mensen die soms ook een poging doen of die liever niet meer door willen leven maar niet op een nare manier aan hun eind willen komen. Die kan je toch niet aan hun lot overlaten? Alleen met hun wens en keuze..? Dat leidt vaak tot zelfdoding maar dan op een nare en traumatische manier voor anderen. En niet zelden tot invaliditeit als de poging mislukt.
Je gehoord voelen met je wens tot euthanasie
Nu ik aan het verdiepen ben in deze materie merk ik wat voor leed er zit bij deze mensen. Zich niet gehoord of erkend voelen in hun wens om een eind aan het ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Als ze een keer lachen of vrolijk zijn, dan wordt dit nogal eens uitgelegd als dat ze nog best verder kunnen leven. Alsof een ander dat zo voor hen kan bepalen. Maar ook hoe moeilijk het is om psychische hulpverleners bereid te vinden om mee te gaan in een euthanasiewens op grond van psychisch lijden.. en ik snap die twijfel en weerzin wel. Het is ook moeilijk, weet ik als hulpverlener. Je wilt ze toch het liefst 'beter' maken. Maar ja.. wat is beter? En kan dat hier wel?
Familie ervaringsdeskundige
Maar ik weet ook als zus en dochter van... zo iemand.. dat het leven met een psychisch zware belasting, elke dag weer een worsteling kan zijn. Jaren aan een stuk.. zonder dat er veel verbetering optreedt. De eenzaamheid die deze mensen vaak ervaren als er geen uitweg mogelijk is. En dat het water je dan aan de lippen staat maar je mag niet verdrinken..
Het buddy zijn en het opzetten van het buddynetwerk gaat nog wel een 'klusje' zijn maar ik merk nu al dat ik er veel van ga leren. Dat het me een goed gevoel geeft om deze mensen bij te staan en niet in de steek te laten met hun wens. Ze niet alleen, het spreekwoordelijke 'donkere' bos in te sturen.
Wil je ook buddy worden? Geef je dan op bij Stichting KEA.
Reactie plaatsen
Reacties