In schaduwen van het verleden ligt stil verdriet,
Een mentale wond van wat is geschied.
Een ziel gevangen in de donkere nacht,
Waar het hart huilt, zwaar en niets is verzacht
Een breuk in de tijd, een wond diep van binnen,
Trauma echo's, niet opnieuw kunnen beginnen
Geworteld in het geheugen van de geest,
Waar de littekens gloeien en het niet geneest.
Heel jezelf naar een zachte dageraad,
Een lichtstreep die door het duister slaat.
In elke ademtocht, voorwaarts al is het klein,
Een weg naar heling, weg van de pijn
Met begrip als balsem, de wond verzacht,
Verbondenheid als medicijn in deze nacht.
Sterker dan het trauma, is gedeelde smart
Op weg naar herstel, een nieuwe start.
Laat gevoelens van begrip en mededogen,
Als bloemen bloeien in tranende ogen.
Trauma's last wordt lichter dag na dag,
Een ziel die tot rust komt, in een stille lach.
Reactie plaatsen
Reacties