"Het was mijn schuld… toch?"

Sommige verhalen blijven je bij. Niet omdat ze mooi zijn, maar omdat ze pijn doen. Omdat ze laten zien hoe diep een verwrongen waarheid kan snijden. Hoe ver dat gaat en hoe groot de impact is.. zowel toen in het verleden als nu in het heden.

Op LinkedIn las ik het verhaal van iemand, over toen ze zestien was en werd mishandeld door haar vader. Elke keer weer. En telkens kreeg ze te horen: "Het is jouw schuld. Je had me niet zo boos moeten maken." Haar familie zei hetzelfde. Dus geloofde ze het. Toen hij haar midden in de nacht wakker sloeg en probeerde te vermoorden? Tja, papa was boos en dronken. Dit is geen verzonnen verhaal. Dit is de realiteit van teveel kinderen.

De last van schuld die niet van jou is

Kinderen geloven wat hen wordt verteld. Als je opgroeit in een huis waar liefde en geweld door elkaar heen lopen, raak je mentaal nog wel eens de weg kwijt. Je leert niet dat je veilig mag en kan zijn. Je leert dat liefde pijn doet. Je leert dat jij de schuld bent van andermans woede en problemen. En die overtuigingen draag je mee. Jarenlang. Misschien wel een leven lang en het kan je ernstig traumatiseren en/of relatieproblemen veroorzaken. Dit komt omdat het je hechtingsstijl onveilig maakt.

Waarom we blijven vergeven

"Tuurlijk vergeef ik mijn vader, het is tenslotte mijn vader." Die zin brak mijn hart. Niet omdat ze het zei, maar omdat ik begrijp waarom ze het zei. Want hoe vergeef je iemand die je heeft gebroken maar waar je ook van houdt, waar je afhankelijk van bent? Waarom blijf je zoeken naar goedheid in iemand die je alleen maar pijn deed?  

Het antwoord is simpel en pijnlijk tegelijk: omdat het je vader is. Of je moeder. Of degene die je had moeten beschermen. Of misschien wel je partner?

Vergeving wordt vaak gezien als iets moois. Maar wat als het een manier is om te overleven? Wat als vergeven betekent dat je de waarheid niet onder ogen hoeft te zien – dat degene die je had moeten liefhebben, dat nooit echt heeft gedaan? Of zal gaan doen..

Jij was nooit de schuldige

Voor iedereen die zichzelf ooit heeft verweten dat een ander hen pijn deed: het was niet jouw schuld. Nooit.

Je had hem niet zo boos moeten maken?
Nee. Hij had je nooit pijn mogen doen.

Papa was boos en dronken?
Nee. Hij had zichzelf in de hand moeten houden.

Je moest hem vergeven omdat hij je vader was?
Nee. Ouderschap geeft geen vrijbrief voor geweld.

Breken met het verleden

Sommige mensen dragen deze last hun hele leven. Maar er komt een moment dat je mag kiezen. Dat je mag besluiten dat de schuld niet van jou is. Dat je mag helen, ook als de ander nooit spijt betuigt. Dit verhaal inspireerde me tot het schrijven en componeren van het nummer: "Living in a House of Glass." Een lied over overleven, over schuld die nooit van jou was, over de pijn van vergeven.

Voor iedereen die zich hierin herkent: je bent niet alleen. En je bent sterker dan je denkt. 💔

🔗 Luister naar "Living in a House of Glass" hier onder in de video. 
💬 Wil je iets delen? Voel je vrij om hieronder te reageren.

En als je hulp zoekt, neem dan gerust contact met mij op.

Living in a House of Glass